Als we Vancouver uit gaan rijden we richting 'the American Border'. Het landschap doet al snel zéér Nederlands aan. Alles is plat hier, met slechts, af en toe, en dorp/stad langs de weg. Het is maar 25 miles naar de grens, dus we zijn er zo. De grens over, duurt echter wat langer. We staan stil, schuiven 5 of 6 autos op en staan dan weer stil. Het neemt wel drie kwartier tijd in beslag voor we daadwerkelijk bij de grens zijn. Na de gebruikelijke vragen, hoe/wat en waarom en een drive safely kunnen we verder. We're back in the USA. We stoppen meteen bij de eerste de beste benzinepomp voor koffie en een bezoek aan een weer heerlijk schoon toilet.

We zijn al om 2 uur bij het hotel en de kamer is dan ook nog niet beschikbaar. We hebben tot 4 uur de tijd om de auto in te leveren, dus besluiten we eerst naar het Lake View Cemetery te rijden, om het graf van Bruce Lee te bezoeken. We krijgen van de hotelreceptie een routeplanner en we rijden in één keer goed. Het voelt een beetje raar om met de auto de begraafplaats op te rijden, maar iedereen doet dat en de begraafplaats is te groot om te gaan lopen. We hebben op internet een beschrijving gevonden van de plaats van het graf en we hebben het dan ook snel gevonden. Twee graven naast elkaar, Bruce en Brandon Lee, 32 en 28 jaar oud toen ze stierven. Er staan nog bloemen vanwege de sterfdag van Bruce vorige week 20 juli. Er staat een bankje en als we daar zo samen zitten voelt het raar, vreemd...... niet in woorden uit te leggen......indrukwekkend..... Bruce Lee, in 1973 gestorven en Benny wilde hier altijd al naar toe.....Brandon Lee, Brendon is naar hem vernoemd.......

We blijven een poosje zitten en we zijn niet de enige. Er komt iemand wierook aansteken, hij woont 4 blocks van hier en komt hier elke week. Hij verteld ons ook dat het graf tegenover Bruce en Brandon van de schoonouders is van Bruce. Een Chinees, woont in Parijs, bid voor het graf en legt wat geld neer, een indiaan uit Alaska, een hele familie uit California, zij woonden vlak bij Bruce en hebben hem ooit zien trainen in de tuin met James Coburn en Brandon als klein ventje.. Er komen nog veel meer mensen langs, aardig gek, wel..... We blijven zitten tot we alleen zijn en nemen dan, ondanks dat dat wat ongepast lijkt wat foto's/film. Dit is een "once in a lifetime" visit.....

Terug in het hotel checken we in en gaan dan de auto wegbrengen. Het Alamo station zit hier om de hoek, dus we lopen terug naar het hotel.

Het is nog vroeg en vanuit het hotel zien we de Elliot Bay, dus we gaan maar weer op pad. De straat loopt, 4 blocks bijna stijl, naar beneden en we realiseren ons dat we straks dus ook weer omhoog moeten

. Als we bij de haven aankomen ligt er een boot klaar om te vertrekken. Een tocht van 1 uur langs de kust en door de haven van Seattle. We gaan mee. Heerlijk. De zon, het water, de wind...... We krijgen veel, héél veel informatie over Seattle, maar we genieten vooral van de vaartocht.

Voor we vertrokken hadden we al een restaurant aan het water gespot met zalige visgerechten, dus als we terug gaan we daar wat eten. We moeten een kwartiertje wachten op een tafel buiten, maar dan hebben we ook een heerlijk plekje. Anja besteld knoflook/limoen pasta met prawns en Benny heeft linguini met clams en crostini. Hij heeft geen idee wat het is maar als zijn bord gebracht wordt spreekt zijn gezicht boekdelen

. De clams 'blijken' schelpdieren en ze liggen, nog in de schelp, tussen de linguini. Geweldig!! Hij vist ze allemaal uit de schelp en husselt ze dan door de pasta heen. Het hele bord gaat leeg!! We nemen nog een nagerecht en beginnen dan aan de tocht naar boven. Pfffff.

De dag is voorbij. Een indrukwekkende, maar mooie dag.

Morgen vliegen we naar Los Angeles, om 8 dagen te relexen op het strand van Venice Beach én om John en Maria te bezoeken. De tas met 'Dutch stuff' heeft drie weken op de achterbank van de auto gestaan. Het wordt tijd om hem leeg te maken

.